تضمين غزل 394 خواجه حافظ شيرازي

                                     اي روشـــــن از جبين منيـــرت ديار حُسن   

                                     در شهر و مُلك حسن تويي شهريار حُسن

                                     با عشق توست چرخش ليل و نهـار حُسن

                                     اي روي مـــاه منظـــر تو نو بهـــــار حُسن

                                     خال و خط تو مركز حُسن و مــــدار حُسن

   سوگ پیامبر اعظم حضرت محمّد (ص)

   خون ببار از دیده ای جان رحلـت پیغمبـر است

    دل پریشان دیده گریان اهل عالم یکسر است

    دار فـانـی را نمـــوده تــرک خیـــرالمرســلین

    دار بـاقـی از رخ پــر نـــور او روشــن تر است

    وضع عالم آشـکارا بس دگرگون گشـته است

    گوئیـا برپاسـت روز رسـتخیز و محشــر است

 ماده تاریخ سال وفات رهی معیری

____________________________

  رهـی شاعـــــر نغـــز گــوی معـاصــــــر

  چــو رفت از جهـــان بهـــر دیـــدار جــانان

  به شمسی چنین گفت «وافـد» که دادند

  «رهــی را گــذاری »¹ بـه گلـــزار جــانان

 1- 1347 هجری شمسی

___________________________________________________________________________

___________________________________________________________________________

___________________________________________________________________________

---------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------

چشم انتظار

***************

هــر که هستم در دلم مهـر تو دارم یا حسین

هـــرچـه هسـتم بر زبان نام تـو آرم یا حسین

بر دو عالـــــم در پناهـت نوکــری را دل گــزید

در گلســـتان ولایـت همــچـو خـارم یا حسین

تو عزیــزی تو کریمـی تو شفیعی در حســاب

من گنـه کار و حقیـــر و خوار و زارم یا حسین

آن تـویی گسـترده ای خـوان عطا بر شـیعیان

این منم از خوان جودت چشـم دارم یا حسین

گر چه باشـد در کنـــارم دوســتان بی شــمار

لیــک نبــود در دو عالــم جـز تو یارم یا حسین

گشـته از فرط معـاصی مو سـپید و رو ســیاه

هست امیــدم بر تو بخشد کـردگارم یا حسین

وقت جان دادن که نبــود دادرس از لطف خود

کن به  بالینـم گذر چشـــم انتـظارم یا حسین

«وافـدم» در درگـه والای تو عمـــرم گذشـت

اشک ریزان در غمت لیــل و نهــارم یا حسین

       ***************************

ناله شبانه

            « استفاده از مطالب وبلاگ با ذکر منبع بلامانع میباشد.»

   تضمين غزل 411 خواجه حافظ شيرازي

  تقديم به منتظران حضرت بقية الله الاعظم ولي عصر (عج)

تاب و توان ز دل برد چهره ی دلربای تو

جانب گلشن ار فتد مقدم با صفـــای تو

عطــر نثار می کند رأیت گــل به پای تو

تاب بنفشه میدهد طره ی مشک سای تو

پرده ی غنچه میـدرد خنده ی دلگشای تو

ای بت با وفـای مـن قلب پریش را مســوز

مهر تو سایه ی مراست لطف عریش را مسوز

زآتش هجر خویشتن این دل ریش را مسوز

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

کز سر صدق میکند شب همه شب دعای تو

عشق رخت نموده خوش مست مرا چو باده خوار

گرچه ز هجر چون تو گل گشته نصیب پای خار

پیش حسود کور دل کی شودم حقیر و خوار

دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار

گوشه ی تاج سلطنت می شکند گدای تو

عاشق روی پاک تو جمله که عیسوی دمند

بی تو همه ز هجر تو خون دل و همدم غمند

دیده ی و دل نه در پی جاه سکندر و جمند

خرقه ی زهد و جام می گر چه نه در خور همند

این همه نقش میـــزنم از جهت رضــای تو

شور تو کی امید دل زین سپسم رود ز سر

شوق تو در دقایق بازپسم رود ز سر

در هوس توام دمی این هوسم رود ز سر

شور و شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

کاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو

آنچه رسد همی مرا مرحمت و نوال تست

حسرت جمله عاشقان از دل و جان وصال تست

این سخن ظریف در وصف رخ  و جمال تست

شاه نشین چشم من تکیه گه خیال تست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

بر سر خویش دادمی جا هوس فرشتگان

شعله گرفته ام کنون از قبس فرشتگان

مرغ دل آمده به تنگ در قفس فرشتگان

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می کشم از برای تو

گرچه کند رقیب من این همه عیب و زشت من

تخم وفا به باغ دل گشته ولیک کشت من

کوی تو ای صنم شده صومعه و کنشت من

عشق تو سر نوشت من خاک درت بهشت من

مهر رخت سرشت من راحت من رضای تو

شهر و دیار عشق را نام تو شهریار حُسن

با تو بود جهان همه گلشن و لاله زار حُسن

وافدت از لسان غیب نک بدهد شعار حُسن

خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حُسن

حافظ خوش کلام شد مرغ سخن سرای تو

*****************************************************